คำพิพากษาศาลฎีกาที่ ๒๖๐๓/๒๕๕๕
พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.๒๕๒๒ (มาตรา ๑๕ , ๖๖)
ในการล่อซื้อเมทแอมเฟตามีน หากรายใดจำเป็นต้องเตรียมเงินไว้ใช้ล่อซื้อย่อมขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของเจ้าพนักงานตำรวจเป็นสำคัญ การที่เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้จับในคดีนี้ไม่เตรียมเงินไว้ล่อซื้อเมทแอมเฟตามีนของกลาง จึงยังไม่ถือเป็นข้อพิรุธ
คดีมีเจ้าหน้าที่ตำรวจผู้จับเพียงปากเดียวเบิกความเป็นพยานว่า เป็นผู้ใช้สายลับโทรศัพท์สั่งซื้อเมทแอมเฟตามีนจากจำเลย แต่พยานไม่ได้บันทึกหมายเลขโทรศัพท์เคลื่อนที่ของสายลับไว้ รวมทั้งไม่นำบันทึกข้อมูลการใช้โทรศัพท์การติดต่อกันระหว่างสายลับกับจำเลยมาเป็นหลักฐาน ทั้งที่มีโอกาสจะแสวงหาพยานหลักฐานดังกล่าวมาประกอบคำเบิกความได้ และเมื่อพยานนำตัวจำเลยพร้อมเมทแอมเฟตามีนของกลางจำนวน ๒๐ เม็ด และโทรศัพท์เคลื่อนที่ ๑ เครื่อง ไปมอบให้พนักงานสอบสวน ก็ไม่บอกให้พนักงานสอบสวนทราบถึงเรื่องที่สายลับกับจำเลยใช้โทรศัพท์เคลื่อนที่ติดต่อกัน เหตุการณ์ดังกล่าวเป็นพยานหลักฐานสำคัญที่จะสนับสนุนให้เห็นว่าจำเลยตกลงขายเมทแอมเฟตามีนให้แก่สายลับจริง พยานหลักฐานของโจทก์จึงบกพร่องไม่มั่นคงให้รับฟังได้ว่า จำเลยมีเมทแอมเฟตามีนของกลางไว้ในครอบครองเพื่อจำหน่าย ตามที่โจทก์ฟ้อง ที่ศาลอุทธรณ์ภาค ๑ พิพากษายกฟ้องโจทก์นั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของโจทก์ฟังไม่ขึ้น พิพากษายืน
